Kunst is thuiskomen bij jezelf

Je kent het misschien wel. Alles in huis klopt. Mooie kleuren op de muur, zorgvuldig gekozen meubels, een plant die het eindelijk overleeft. En toch... het voelt nog leeg. Niet omdat er niets hangt, maar omdat er niets hangt dat iets zegt over jou. Iets dat verder gaat dan decoratie. Dat een gevoel vangt, een herinnering oproept, of gewoon stilletjes bevestigt: hier ben ik thuis. Dat is het moment waarop kunst binnenkomt. Niet als iets groots of moeilijks, maar als iets echts. Iets van betekenis.

Toch vinden veel vrouwen het spannend om kunst te kopen. Zeker als het niet alleen om sfeer gaat, maar om iets dat raakt. Iets dat voelt als een stukje van jezelf. Dan komen de vragen. "Ben ik hier wel het type voor?", "Mag ik dit zomaar doen?", "Snap ik kunst wel genoeg om het te kiezen?" Alsof er toestemming nodig is. En vaak zit daar iets diepers onder: we zijn gewend om eerst voor anderen te zorgen, en pas later iets voor onszelf te doen. Zelfs als dat maar een schilderij aan de muur is.

Wat als ik je vertel dat kunst niet iets is wat je hoeft te begrijpen? Dat het geen rationele keuze hoeft te zijn? Kunst mag je gewoon voelen. En als je voelt: dit past bij mij, dit raakt iets wat ik niet helemaal kan uitleggen — dan is dat genoeg. Sterker nog, dat is het hele punt. Kunst is geen rekensom. Het is geen designitem dat je afstemt op je bank. Het is iets wat met je resoneert. Of niet. En als het dat wél doet, mag je daar op vertrouwen.

Ik hoor het als mensen mijn werk komen bekijken. "Ik weet niet precies waarom, maar dit raakt me." En dat is precies hoe het hoort. Kunst hoeft niet logisch te zijn. Soms opent het iets wat je zelf niet eens helemaal onder woorden kunt brengen. Een herinnering. Een verlangen. Een gevoel dat je al heel lang bij je draagt. Het mooie is: je hoeft het niet uit te leggen. Niet aan mij. Niet aan anderen. Als het klopt, dan klopt het. En dan mag het van jou zijn.

Wat er dan gebeurt, is bijzonder. Vrouwen die eerst twijfelden, kiezen ineens vol overtuiging een werk uit. Niet omdat het moet, maar omdat het voelt als thuiskomen. Ze geven zichzelf toestemming om zichtbaar te zijn. Om iets in hun ruimte te hangen dat hún verhaal vertelt. Niet dat van een stylist of een woonmagazine. Maar iets echts. Iets dat klopt met wie zij zijn. En geloof me, dat maakt verschil. Elke dag weer.

Dus als je rondkijkt in je huis en het gevoel hebt dat er iets ontbreekt — iets wat je niet kunt kopen bij een keten of vinden in een trendgids — dan is dat gevoel misschien terecht. Misschien mist er iets dat jou weerspiegelt. Dat je mag herinneren aan waar je vandaan komt, of juist aan waar je naartoe wilt. Kunst kan dat. Niet als pronkstuk, maar als anker. Als stille getuige van jouw binnenwereld. En dat verdient een plek. Aan jouw muur. In jouw verhaal.